Uzdrowiskowe dziedzictwo sopockiego kurortu sięga początków XIX wieku, kiedy to do Gdańska zawitały napoleońskie wojska. Oficer tych wojsk, doktor Jean Georges Haffner, tak zachwycił się bałtyckimi plażami i morzem, że postanowił osiąść tu na stałe. Planował wstępnie stworzenie domu zdrojowego  w Brzeźnie, ale w końcu jego wybór padł na małą wioskę rybacką, w której jednak nie brakowało już wtedy kilku bogatych letnich rezydencji i dworów. To doktorowi Haffnerowi przypadł zatem zasłużenie tytuł ojca –założyciela sopockiego uzdrowiska, bowiem stworzył tu nie tylko zakład kąpielowy, ale i pierwsze drewniane molo – do dziś jedną z największych atrakcji nadmorskiej miejscowości. Ale właściwa, zawrotna  kariera Sopotu jako „światowego kąpieliska nad Bałtykiem” zaczęła się od doprowadzenia linii kolejowej w roku 1870 i przyznania praw miejskich w roku 1901. Na przełomie wieków powstały w Sopocie istniejące i funkcjonujące do dziś kolejne atrakcje – korty tenisowe i hipodrom, a w roku 1909 – Opera Leśna. Po Traktacie Wersalskim kurort znalazł się w granicach Wolnego Miasta Gdańska, stając się  wielonarodowościowym i wielokulturowym tyglem. Oczywiście, z wiadomych powodów,  miasto było zdominowane wtedy  przez Niemców, ale mało kto zdaje sobie dziś sprawę, że pod koniec lata 20-tych mieszkało tu blisko 5 tysięcy Żydów, dysponujących nie tylko piękną synagogą (podpaloną później podczas tzw.  Nocy Kryształowej w roku 1938), ale i  licznymi sklepami, pensjonatami, koszernymi restauracjami  oraz – częściowo dziś zrekonstruowaną – nekropolią z domem pogrzebowym.  Dość liczne było również środowisko tutejszej Polonii, skupione wokół tzw. Domu Polskiego,  a na ulicach można było też często usłyszeć język kaszubski, rosyjski, francuski, białoruski czy ukraiński.  

W rok 1989, który rozpoczynał czas  gospodarczych, ekonomicznych i politycznych zmian, Sopot wkroczył m.in.  z bagażem zamkniętych plaż oraz  niewykorzystanych  źródeł leczniczej solanki. Intensywne zabiegi w dekadzie lat 90-tych, związane z ochroną środowiska oraz  przywróceniem naturalnych walorów przyrodniczo-ekologicznych sopockiego kurortu zaowocowały powrotem do uzdrowiskowych tradycji i wykorzystaniem  do celów leczniczych solanki, co przyspieszyło odzyskanie statusu uzdrowiska w roku 1998. I od tej chwili Sopot stara się łączyć swoją niewątpliwą popularność jako  jednej z najbardziej atrakcyjnych destynacji turystycznych (zarówno dla gości krajowych, jak i zagranicznych) z walorami uzdrowiskowymi.  Nie jest to z pewnością miejsce, w którym kuracjusze odpoczywają pogrążeni w parkowej ciszy i spokoju, ale liczne atrakcje towarzyszące  rekompensują im pewne niedogodności, związane z turystyczną specyfiką  Sopotu jako centrum  intensywnego życia weekendowego, koncertowego i klubowego całego Trójmiasta.  

Do pierwszej edycji  konkursu EKO HESTIA SPA  Sopot zgłosił kompleksową rewitalizację kilkunastu hektarów niezagospodarowanych terenów dawnych terenów ogródków działkowych i przekształceniu ich w tzw. „Sopockie Błonia” - ogólnodostępne zielone tereny rekreacyjne z ekologicznym placem zabaw dla dzieci. Miasto może się też pochwalić  programami, dotyczącymi m.in.  zagospodarowania wód opadowych, redukcji emisji CO² oraz dofinansowania zamiany ogrzewania węglowego oraz  instalacji solarów.  Działania te znalazły uznanie Komisji Konkursowej konkursu, zwłaszcza, że uzupełniają one m.in. prace nad rewitalizację dwóch Parków Zdrojowych, znajdujących się w strefie nadmorskiej. Warto też zwrócić uwagę, że niedawno oddano mieszkańcom, kuracjuszom oraz gościom kolejną publiczną przestrzeń zieleni urządzonej – Park Hestii, łączący funkcję terenów  rekreacyjnych z zewnętrzną galerii rzeźby.  To  projekt  zrealizowany  i sfinansowany  przez głównego organizatora konkursu oraz fundatora nagrody EKO HESTIA SPA. Trudno się jednak dziwić takiemu zaangażowaniu, skoro Grupa ERGO Hestia  to nie tylko największy w Sopocie pracodawca, ale i  jedyny w Polsce ubezpieczyciel, którego główna  siedziba zlokalizowana jest w uzdrowisku. Nie tylko dlatego bliska jest jej  idea zrównoważonego rozwoju, z której wynikają nie tylko wszelkie społeczne powinności  i zaangażowanie w lokalne projekty, ale przede wszystkim – szeroko rozumiana filozofia ochrony środowiska i aktywnych działań proekologicznych.

Wojciech Fułek

Galeria zdjęć ( źródło: Archiwum SGU RP):